పరమ దిక్కుమాలిన వూరు

జాగ్రత్త: పరుష పద ప్రయోగం. పిల్లలు, స్త్రీలు, ఛాందసులు, సంసారపక్ష పురుషులు, దైవభయం వున్న యువకులు, ఇతరులు, వృద్ధులు, గోదావరిజిల్లాల వాసులు, ఇతర చుట్టాలు, పరిచయస్తులు, నిత్యవ్యాఖ్యాతలూ చదవవద్దని సూచన.

పట్టిసీమ నుండి రాజమండ్రి రావలసివచ్చి నేరు బస్సు దొరక్క, నిడదవోలు బస్సెక్కి గట్టునే దిగువలో ఇంకోవూరిలో దిగాను. అక్కడ ముఖ్యకూడలిలో ఆరున్నొక్కపదుల వయస్సు మీరిన రిక్షాతొక్కుకునే తాతలు వున్నారు. బస్సుకోసం కాస్తూ, నేను వాళ్ళను అడిగాను.

నేను - రాజమండ్రి కెళ్ళే బస్సులు ఎక్కడాగుతాయి.
తాత౨ - ఇక్కడే ఆగుతాయండి.
నేను - గట్టుమీంచెళ్ళే బస్సులు?
తాత౨ - గట్టుమీంచెళ్ళేయూ, కిందనించెళ్ళేయూకూడా ఇక్కడే ఆగుతాయండి.
నేను - ఈ వూరికి బష్టాండు లేదా.
తాత౨ - లేదు బాబు.
తాత౧ - దిక్కుమాలిన వూరు బాబు ఇది, దిక్క్కు మాలిన వూరు. అన్నూళ్ళ కంటే ఈ వూరే దిక్క్కు మాలిన వూరు. బష్టాండు కూడా లేదు. వానాకాలంలో వానొస్తే కొంపలమ్మటా నుంచోవాలి. ఎండొస్తే చెం౨పలమ్మటా నుంచోవాలి. చాలా వూళ్ళున్నాయి గానీ అన్నిటికంటేఁ ఇదే దిక్కుమాలిన వూరు. గజ్జిరాన వుంది బష్టాండు, ప్రక్కిలంకలో వుంది, తాడిపూడిలోవుంది, రాగోలపల్లిలో వుంది
తాత౨ - వేగేశిపురాన రెండున్నాయి.
తాత౧ - కానీ ఈ వూళ్ళో మాత్రం లేదు. పరమ దిక్కుమాలిన వూరంటే ఇదే.
తాత౨ - డిపో వుండేది కానీ తీసేసేరు. అప్పణ్ణుండి లేదు.
తాత౧ - ఈళ్ళే కాగితాలు పంపలేదు. కాగితాలు పంపితే ఎందుకు కట్టరు. ఈళ్ళ బంగారం దెఁగేత్తారని.
తాత౩ - నేను చెప్తాను ఇనుబాబు. ఈ వూళ్ళో కోఁవంట్లందరూ తెలుగుదేశం అండి. ఈళ్ళందరూ ఏంజేసేరంటే, కృష్ణబాబుని పట్టుకొని డిపో కట్టడాన్ని ఆపేసేరు. ఇక్కడ బజారులో బస్సులు ఆగకపోతే ఈళ్ళ యాపారం పోద్దని.
తాత౨ - అక్కడ థళం కూడా తీసుకున్నారు. అక్కడ కాళీ చేసిన వారికి ఏరే చో౨ట ఇళ్ళు కూడా ఇచ్చారు.
తాత౧ - ఈళ్ళ పెళ్ళాలు అక్కణ్ణుంచి ఇక్కడికి నడిసొత్తే మజ్జిలో ఆళ్ళ బంగారం దెంగేత్తారని. రాజమండ్రి కోటిపల్లి బష్టాండుకాడ దిగి నడుచుకుంటూ కోటగుమ్మందాక ఎళ్ళినా పర్లేదు గానీ, ఈ కాత లెక్కా నడిత్తే మాత్రం ఈళ్ళ బంగారం దెఁగేత్తారు. వానా కాలం వానొత్తావుంటే, ఎక్కడ నుంచుంటారు. కొట్లంటా నుంచుంటారు. ఆళ్ళేమో ఎళ్ళిపొమ్మంటారు. వానొత్తన్నప్పు ఎల్లిపొమ్మంటే ఎక్కడికెల్లతారు. అన్నిటికంటే దిక్కుమాలిన వూరిది.

వివరణ:
అంత పెద్ద హెచ్చరిక ఇచ్చిన తరువాత కూడా, పిల్లలు, స్త్రీలు, ఛాందసులు, సంసారపక్ష పురుషులు, దైవభయం వున్న యువకులు, ఇతరులు, వృద్ధులు, గోదావరిజిల్లాల వాసులు, ఇతర చుట్టాలు, పరిచయస్తులు, నిత్యవ్యాఖ్యాతలూ ఈ టపా చదివేసి ఏహ్యభావానికి గురయ్యారు. కాబట్టి ఈ వివరణ జతచేర్చవలసివస్తుంది.
నా entire point ఏమిటంటే, ఆ ముసలివాడు ముక్కూ మొహం తెలియని అనామకునకు, ఇలా వాళ్ళ వూరి గుఱించి, వాళ్ళ వూరి జనాల మీద ఇంత దుమ్మెత్తి పోస్తున్నాడే అని. అంత ముసలితనం వచ్చిన తరువాత వాళ్ళకి ఇక ఎక్కడిలేని ధైర్యం, దేనికీ జవడనితనం వచ్చేస్తుంది. ఎంత రిక్షావాడికైనా జీవితం మీద పట్టు ఏర్పడుతుంది. ప్రత్యేకించి ఒకే ఊళ్ళో వుండే కష్టజీవులకు ఆఖరుకి భయం పోతుంది.
ఇంకా ముఖ్యమైన పాయింటేమిటంటే,
ఆయన మాట్లాడింది, నాలాంటి ముక్కూ మొహం తెలియని ప్రయాణికుల ఇబ్బంది మీదఁ జాలితో. కాబట్టి మీరు అక్కడ వుండి ఆయని మాటలు వింటే మీకు అస్సలు జుగుప్సాకరంగా అనిపించదు.
పైపెచ్చు,
స్వల్పకాలిక స్వలాభం కోసం ఇలా వ్యవస్థను తమ దారి పట్టించుకొనే కొందరు వ్యాపారస్థులమీదఁ, వారి ఊతమిచ్చే రాజకీయనాయకుల మీద మంచి మనుషులకుండే చిరాకును గుర్తుచేస్తుంది. నేను ఏ ఒక్క వూరి వ్యాపారస్థుల గుఱించో రాజకీయులు గుఱించో చెప్పట్లేదు. మనస్సువున్న వారికి సహజంగా ఈ దిక్కుమాలిన భారతీయ ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థ మీద వున్న అక్కసుకి తాత౧ అద్దం పట్టాడు. మిగిలిన ఇద్దరు తాతలు ఆఁ ఇంతే, ఎంత మందిని చూళ్ళేదు అని రాజీపడిపోయారు. అది తాత౧ అందం.